сортировать по: дате публикации | лайкам | комментариям | просмотрам
9685   400
05.01.2020
Мектепте окуп жүргөн кезим. Жаңы жылдык балаты дегенде эле жүрөкзаада башталат. Кыздардын баары үлпүлдөгөн укмуш көйнөк кийишет. Мен да кийгим келет. Ушундай кийгим келет. Өзүм кийбесем да куурчагым кийсин деп аларга көйнөктүн түрүн кийгизип, кагаздын бетине сулуу кыздын сүрөтүн түстүү көйнөк мн тартам. Көйнөк көзүмөн учкан менен көксөө бойдон калаарын билем. Обу жоктонуп "Көйнөк алып бер!" дей турчу абалда эмес элем анткени. Жалгыз мени сүйрөп жүргөн апамды аяйм. Абалдан чыгыш үчүн жез кемпирдин ролун алам. Аны менден өтүп ойногон киши жок. Тишимди капкара кылып карандаш мн боейм да эски - уску чапан - көйнөк менен балаты деген балээден кутулам. Кийин турмуш курдум. Көнгөн адат калган жок. "Көйнөк " кием деп көпкөн жокмун. Күнү - түнү маңдай терин агызып алган акчасын жөнү жок чүпүрөккө сапыргандан тартындым. Дитим барган жок. Азыр жалгыз башыма түрлөнүп, көгүчкөндөй кулпуруп, койкоңдоп, көйнөктүн түрүн кийгенди ким кой деп атат? Балалыгыңда аткарылбай калганды аткар. Каалаганыңды ал! Кий! Жок. Дагы эле көңүлүм тартпайт. Шоппинг кылып, мода кууп, түрлөнтүп дүкөндү түрө кыдырган адат ошол бойдон пайда болгон жок. Илгери эмдиги жылы да киесиң деп өлчөмүн чоң, анан кир көтөрүмдүү деп өңү кара, күрөңүнөн алып берчү эле го. Анын сыңарындай мен дагы ыңгайына, жылуулугуна качырам. Балалыгыңда орноп калганын оңдош кыйын болот экен. #жөнэлеойлор
Загрузка...